ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு குழந்தை அழுகிறது, ஒரு பொருத்தத்தை வீசுகிறது, அல்லது “இல்லை” என்று கூறுகிறது. இது இரவு உணவைத் தவிர்ப்பது, படிப்பு நேரத்தை ரத்துசெய்கிறதா, அல்லது தூக்க அட்டவணைகளைத் தவிர்ப்பது – விதிகளை ஆணையிடத் தொடங்குகிறது.
பச்சாத்தாபத்துடன் பெரிய உணர்ச்சிகளுக்கு பதிலளிப்பது அவசியம், ஆனால் தந்திரங்களை வழிநடத்த அனுமதிப்பது சமமான கட்டுப்பாட்டை மீறும் குழந்தைகளுக்கு கற்பிக்கிறது. குழந்தைகள் தங்கள் வழியைப் பெறுவதிலிருந்து அல்ல, பராமரிப்பாளர்கள் எவ்வாறு பதிலளிக்கிறார்கள் என்பதிலிருந்து உணர்ச்சி ஒழுங்குமுறையைக் கற்றுக்கொள்கிறார்கள்.
அதிகாரத்தை மீண்டும் உருவாக்குவது எப்படி:
சத்தத்திற்கு எதிர்வினையாற்றுவதற்கு பதிலாக, சீராகவும் அமைதியாகவும் இருப்பது ஒரு வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்துகிறது. “நீங்கள் வருத்தப்படுவதை நான் காண்கிறேன், நீங்கள் அமைதியாக இருந்தபின் நாங்கள் பேச முடியும்” குழந்தையைப் பார்க்க உதவுகிறது, ஆனால் முடிவுக்கு பொறுப்பல்ல. இந்த அணுகுமுறை உணர்ச்சி நுண்ணறிவு மற்றும் மரியாதை இரண்டையும் உருவாக்குகிறது.
